Do oceny oddziaływania budynku na środowisko w całym cyklu życia stosuję się analizę LCA (Life Cycle Assessment). Koncepcja tej metody powstała w latach 60 XX wieku i miała określać oddziaływanie na środowisko produktów przemysłowych. Polega ona na ustaleniu wzajemnego oddziaływania rozpatrywanego procesu i środowiska oraz określeniu ilościowym strumieni masy i energii przekazywanych i pobieranych ze środowiska. Rozpatrywane jest wydobycie oraz przetworzenie surowców naturalnych potrzebnych do wytworzenia danego systemu, proces produkcji, transport, dystrybucję, zużycie, ewentualnie ponowne przetworzenie oraz składowanie po zaniechaniu eksploatacji danego wyrobu. W każdym z wymienionych etapów emitowane są zanieczyszczenia mogą mieć one zarówno negatywny jak i pozytywny wpływ na środowisko. Całkowite oddziaływanie na środowisko określane jest na podstawie bilansu negatywnych i pozytywnych oddziaływań.

W przypadku budynków metoda LCA może być rozpatrywana jako analiza oddziaływania poszczególnych materiałów budowlanych na środowisko. Zgodnie z koncepcją, analiza powinna uwzględniać proces produkcyjny poszczególnych materiałów. Obiekty budowlane mogą pełnić bardzo różne funkcje, mają długi czas życia oraz silnie ingerują w otaczające środowisko. Problematyczną sprawą jest w przypadku budynków nowowznoszonych określenie stanu budynku po zakończeniu eksploatacji. Natomiast w budynkach starych trudno jest określić dane dotyczące jego budowy. Do wykonania analizy niezbędne jest wyznaczenie granic rozpatrywanego systemu, które ściśle zależą od jego funkcji.

W przypadku budynków należy przeanalizować następujące etapy:

• budowa (projekt i przygotowania),
• eksploatacja (użytkowanie, remonty),
• zakończenie użytkowania (rozbiórka, zmiana przeznaczenia).