Docieplenie ścian zewnętrznych metodą lekką mokrą

Najbardziej rozpowszechnionym sposobem mocowania izolacji ścian zewnętrznych jest metoda lekka mokra. Polega ona na klejeniu i mechanicznym mocowaniu kołkami rozporowymi styropianu. Ma wiele zalet, ale także pewne ograniczenia. Wszystkie zastosowane składniki i materiały, takie jak masa klejąca i gruntująca, siatka zbrojeniowa, tynk zmodyfikowany muszą być dopasowane do siebie pod względem chemicznym i mechanicznym, a więc muszą stanowić spójny system. Należy stosować tylko te systemy, które zostały oficjalnie dopuszczone na polski rynek, są wypróbowane i kompletne. Mogą one wówczas zapewnić odpowiednią jakość i trwałość. Metoda ta wymaga profesjonalnego wykonawstwa, odpowiednich (dobrych) warunków atmosferycznych, np. ocieplenie musi być wykonywane przy dodatniej temperaturze zewnętrznej. Udział kosztu materiału izolacyjnego (np. styropianu) w kosztach całkowitych ocieplenia jest stosunkowo nieduży w porównaniu do materiałów pozostałych.

Zasady wykonania izolacji ścian zewnętrznych przedstawiono poniżej.

    • Powierzchnię ściany, która stanowić będzie podłoże pod warstwy izolacyjne, należy najpierw oczyścić z resztek zaprawy, luźnych kawałków tynku, kurzu, plam oleju, itp. Na powierzchni podłoża nie powinno być również żadnych nalotów lub wykwitów solnych. Przy słabo związanych podłożach należy uprzednio sprawdzić ich przyczepność do warstw konstrukcyjnych i ewentualnie dokonać usunięcia lub wzmocnienia warstwy powierzchniowej.
    • Rozpoczynając układanie izolacji termicznej nie wolno zapominać o wykonaniu dylatacji, czyli kilkucentymetrowej szczeliny między gruntem a pierwszym rzędem styropianu (grunt „pracuje” pod wpływem temperatury, np. mrozu, i czasem podnosi się. Gdyby nie dylatacja, parcie na styropian niszczyłoby elewację).
    • Do muru należy w pierwszej kolejności przymocować listwę prowadnicy i przykryć ja następnie siatką zbrojeniową z włókna szklanego. Siatka powinna wystawać na ok. 10 cm ponad prowadnicę, od dołu należy ją wypuścić na ok. 20 cm. Pierwszy rząd płyt izolacyjnych należy oprzeć na prowadnicy. W miejsce listwy można stosować specjalne profile cokołowe, zwykle oferowane z kompletnymi systemami izolacyjnymi.
    • Masę klejącą należy nanosić w postaci ciągłego paska (grubości ok. 15-20 mm) na brzegi płyty styropianowej, a w części środkowej w postaci niewielkich placków (zwykle 6-8 na jedną płytę). Po nałożeniu kleju płytę należy natychmiast docisnąć do ściany, niewielkie przesunięcia są jeszcze wtedy możliwe. Wystające poza obrys płyty resztki masy klejącej należy natychmiast usunąć.

Wskazówka: zależnie od rodzaju i stosowanych materiałów wiążących konieczne może być równoległe z klejeniem mechaniczne mocowanie płyt styropianowych przy użyciu kołków kotwiących. Mocowanie tego typu niezbędne będzie wszędzie tam, gdzie występuje słabe podłoże.

    • Należy starannie dociskać płyty do siebie, aby uniknąć powstawania mostków termicznych na stykach.
    • Układanie drugiego rzędu należy rozpocząć od połówki płyty. Przy narożniku płytę należy wysunąć na jej grubość, aby w ten sposób umożliwić wiązanie rzędów na obydwu ścianach.
      • Układanie trzeciego rzędu płyt rozpoczyna się ponownie od całej płyty, aby w ten sposób zapewnić mijanie spoin i dobre wiązanie między poszczególnymi rzędami.
      • Jeśli na powierzchni styku płyt styropianowych wystąpią nierówności, należy je zeszlifować papierem ściernym (ziarnistość 80).
      • Na narożnikach budynku, które mogą ulec uszkodzeniu mechanicznemu w czasie użytkowania (wszystkie naroża na parterze, w otworach okiennych, przy balkonach itp.) przykleja się metalowe profile ochronne. Po upływie dwóch-czterech dniach wysychania warstwy izolacyjnej (zależnie od warunków atmosferycznych) można przystąpić do dalszych prac.
    • Na płyty styropianowe nanosi się warstwę podkładową pod zbrojeniową siatkę szklaną, w postaci grubej na ok. 2 mm i szerokiej jak warstwa siatki, warstwy masy klejącej.
    • Bezpośrednio w świeży klej wciska się, od góry do dołu, pasy siatki zbrojeniowej. Siatka musi być zatopiona w masie klejącej bez fałd i na całej swojej grubości.
    • Drugi pas siatki z włókna szklanego układamy podobnie jak pierwszy, od góry do dołu, z zakładem na pas sąsiedni ok. 10 cm. Siatka powinna zachodzić również na wszystkie narożniki, profile ochronne, itp.
    • Warstwa zbrojąca powinna schnąć przez co najmniej 48 godzin.
    • Na wyschnięte podłoże nanoszona jest następnie warstwa gruntująca pod tynk zewnętrzny.
    • Nakładanie tynku zewnętrznego. Zależnie od rodzaju systemu stosowany jest tynk zewnętrzny na bazie żywic syntetycznych albo mineralnych tynków szlachetnych. Tynk nanoszony jest na przygotowane wcześniej podłoże metodą „mokre na mokre”, w sposób ciągły i bez przerywania pracy.

Nakładanie tynku nie może być prowadzone w czasie deszczu lub przy intensywnym promieniowaniu słonecznym. Zależnie od wymaganego efektu plastycznego nadaje się tynkowi powierzchniową fakturę drapaną, zacieraną, zmywaną lub natryskową.

Dobierając barwę elewacji należy pamiętać zwrócić uwagę, że kolor tynku wpływa w istotny sposób na występujące w nim naprężenia termiczne. Im jaśniejszy jest kolor, tym więcej promieniowania słonecznego odbija się od elewacji i tym mniejsze są naprężenia termiczne. Ciemne powierzchnie natomiast intensywnie absorbują to promieniowanie, co może powodować pęknięcia pocienionego tynku.

Kontynuowanie przeglądanie strony oznacza akceptację naszej polityki prywatności. Więcej informacji

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close